„A ja nie chciałbym tak po prostu, po prostu przeminąć”

Pierwszego dnia wiosny, bieżącego roku, około godziny dwudziestej, razem z moją przyjaciółką wyszłam z domu. Bilety na koncert – kupione tydzień wcześniej – czekały na sprawdzenie w mojej torebce. Mimo wyraźnego sprzeciwu pogody i miejskich środków transportu, które dziwnym trafem akurat wtedy nie chciały ruszyć, dotarłyśmy do Motor Rock Pubu w Słupsku.

Indios Bravos, nasz ukochany od mniej więcej 3 lat zespół wyszedł na scenę po godzinie dwudziestej pierwszej. Rozpoczęli małym falstartem, gdyż kabel do mikrofonu wokalisty („najlepszego wokalisty pod Słońcem” w mniemaniu mojej towarzyszki) nie łączył się z nim właściwie i dźwięk okropnie się zacinał, a z głośników wydobył się przeszywający pisk. Obsługa szybko usunęła usterkę i rozpoczęło się cudowne, dwu i pół godzinne show.

Tegoroczna trasa koncertowa przebiega pod hasłem powrotu do przeszłości. Usłyszałyśmy utwory z wielu nagranych przez Indios Bravos płyt, był to – jak powiedział lider zespołu Piotr Banach – „przekrój” ich dotychczasowych osiągnięć. Atmosfera panująca w środku była niesamowita, wszyscy bawili się doskonale. Tańcząc i śpiewając razem z zespołem, nie zauważyłyśmy nieubłaganego upływu czasu. Mimo podeptanych stóp, gdybyśmy tylko miały możliwość, bez zastanowienia byśmy to powtórzyły.

Wokalista zespołu – Gutek, podczas bisu, na który publiczność „namówiła” zespół okrzykami, poruszył ważną w obecnych czasach kwestię. Mówił m.in. o tym, że jesteśmy niewolnikami dzisiejszego świata, oraz że nikt nie może, patrząc w lustro, powiedzieć o sobie, że jest dobrym człowiekiem. Jeśli zmienimy siebie, to cała reszta stanie się lepsza, a „mentalna rewolucja” jest możliwa, jeśli tylko będziemy tego chcieli. Widownia z uwagą śledziła jego słowa, zgadzając się z nim, jak sądzę, w stu procentach. Koncert zakończył się słowami jednej z piosenek zespołu : „A ja nie chciałbym tak po prostu, po prostu przeminąć”, które razem z zespołem wykrzykiwali wszyscy obecni na koncercie.