Igrzyska Śmierci, czyli czym się to je?

Książki Suzanne Collins i ekranizacje jej dzieł podbiły świat. Można nawet rzec, że cały. Ostatnia część ,,Kosogłos cz. II” była chyba najbardziej wyczekiwanym filmem roku. I nie ma się co dziwić, ponieważ ,,Igrzyska Śmierci” nie są zwykłą prostą opowieścią jak większość. Jest w nich dużo walki, cierpienia, łez i pięknej miłości, wystawianej na różne próby. Nie ma monotonności. Mimo tego wszystkiego jednak kończy się happy endem, do którego prowadzi naprawdę długa droga.

,,Igrzyska Śmierci” to trylogia opowiadająca o wojnie? W pewnym sensie na pewno. Główną przyczyną tego są rozgrywane co roku Głodowe Igrzyska, w których udział biorą dzieci. Ich celem jest wzajemne zabijanie. Dla dystryktów są to straszne widowiska, dla Kapitolu rodzaj rozrywki. Uczestników losowano podczas dożynek w każdym z dwunastu dystryktów. Na 74 igrzyska w Dwunastce wylosowano Prim Everdeen, młodszą siostrę Katniss. Ta jednak nie chciała pozwolić, aby jej siostrzyczka zginęła, dlatego w chwili desperacji zgłosiła się za nią. Zrobiła coś na co nikt inny nie odważyłby się nigdy. Poświęciła swoje życie za młodszą siostrę. Przed wyjazdem poprosiła jeszcze swojego przyjaciela Gal’e, aby opiekował się jej mamą i Prim. Zgodził się.

Drugim trybutem z tego dystruktu został syn piekarza Peeta Mellark. Zwykły chłopiec, a przynajmniej na takiego wygladał. Ona dobra łowczyni, umiejąca poradzić sobie w różnych warunkach. On żyjący w miarę dostatku (przynajmniej jeśli chodzi o pieczywo), potrafił malować. Nic nie wskazywało na to, że mogą do siebie pasować. Do dnia aż wręcz rozkazano im udawać parę zakochanych. Później zrodziło się pewne uczucie między nimi. Dzięki temu wygrali Głodowe Igrzyska, pierwsze w których brali udział. Oprócz tego na arenie Katniss poznała małą dziewczynkę o imieniu Rue. Przypominała ona jej młodszą siostrę Prim. Dlatego od momentu poznania trzymały się razem, aż do śmierci Rue, za którą Everdeen po części obwiniała sie. Nie zdążyła jej uratować i to ją najbardziej bolało.

Kiedy umierała Rue, Kotna wokół tego drobnego ciała ułożyła kwiatki….Dokonała czegoś niezwykłego. Przeciwstawiła się zasadom. Działała przeciwko nim bo wiedziała, że są złe. To wszystko spowodowało, że stała się pewnym głosem i światełkiem dla ludzi z dystryktów za którym warto podążać. Kiedy wszystko wskazywało, że cała męka związana z igrzyskami skończy się po turnee zwycięzców nagle nastąpiło coś czego nikt się nie spodziewał. Katniss i Peeta mieli się znów spotkać na Arenie. Tyle, że tym razem walka miała toczyć się między wszystkimi zwycięzcami, którzy jeszcze żyją. Do młodej dwójki wróciły te wszystkie koszmary i wspomnienia. Czyli to czego miało już nie być. Z resztą nigdy nie ma tak, aby cały czas było dobrze. Zawsze musi być najpierw pod górkę, by później iść z górki. Kiedy wszyscy się spotykają na Arenie, zaczyna sie walka. Na śmierć oraz życie. Te igrzyska jednak nie wyłaniają zwycięzcy. Katniss i Finnick zostają uratowani przez ‘nieistniejący’ Dystrykt 13. Peeta, Johanna oraz Annie trafiają w ręcę Kapiotolu. I pomyśleć, że w pewnym sensie Mellark nawiązał sojusz, aby Kotnie udało się wygrać. Poświęcił się dla niej, poddając się różnym torturom Kapitolu. I właśnie wtedy rozpoczyna się wojna, tylko, że między zakochanymi. Everdeen zostaje Kosogłosem czyli można powiedzieć głosem ludu, próbującym zjednoczyć dystrykty do walki przeciwko Kapitolowi. Z kolei Peeta staje się bronią prezydenta Snowa, Który namawiał do zaprzestania tych wszystkich walk. W pewnym momencie Katniss gubi się. To był dla niej cios. W serce.

Młoda dziewczyna, która przeszła naprawdę dużo musi jeszcze stoczyć kolejną ciężką walkę. Nie tylko chce uratować ukochanego, ale i zabić osobę, która winna jest tych wszystkich cierpień, czyli Snowa…. W końcu uśmiecha się do niej szczęście i Peeta wraz z innymi trybutami zostaje uratowany przez Gal’e z załogą. Jednak nie jest to do końca miłe doświadczenie dla Katniss. Kapitol tak bardzo zniszczył Mellarka, że ten próbował ja udusić. Był to kolejny cios, który spowodował u niej jeszcze większą chęć zabicia Snowa. Kosogłos wraz z załogą rusza na Kapitol. Później dołącza do nich Peeta. Mieli oni wspólnie nakręcić kolejny film propagandowy. Po drodze muszą przejść przez różne pułapki. Śmiertelne oczywiście. Czują się wręcz jak na arenie. W czasie wędrówki ginie częśc załogi. Finnick, Boogs i inni. Niewinni, młodzi ludzie, którzy powinni mieć jeszcze kawał życia przed sobą. W pewnym momencie Katniss i Gal’e postanawiają się odłączyć od grupy zostawiając resztę w bezpiecznym miejscu. Idąc z przyjacielem w kierunku pałacu jest świadkiem jego aresztowania oraz czegoś czego nie chciała nigdy widzieć czyli śmierci swojej siostry. Prim zginęła wraz z innymi ludźmi i dziećmi od bomb. W całym tym zdarzeniu Kotna w sumie też ucierpiała. Została ranna. Obudziła się dopiero w szpitalu, gdzie opiekowała się nią mama z Haymitchem. W między czasie okazało się, że rebelianci zdobyli Kapitol, a Snow ma być poddany egzekucji, której chce dokonać Katniss. Przed tym jednak postanawia ostatni raz z nim porozmawiać. Dzięki temu dowiaduje się, że jej siostra zginęła od bomb zrzuconych przez ’13’. Przez to sprawy się komplikują…

W dniu egzekucji Kotna ma strzelić do Sowa, lecz swoją strzałę posyła w kierunku prezydent Coin z Trzynastki. Snow ginie, zabity przez lud. Nareszcie ma zapanować spokój. I tak też jest. Katniss z Haymitchem wracają do domu w Wiosce Zwycięzców. Nie jest to jednak wymarzony powrót. Bez Prim to nie to samo. Szczęście się jednak do niej uśmiechnie. Wracając z polowania w wiosce spotyka osobę, która jest dla niej ważna, którą straciła, ale odnalazła. Peete. Ich uczucie nabrało nowej, większej i silniejszej mocy. Zamieszkali wspólnie. Po czasie zostali nawet rodzicami dwójki dzieci. Mimo wszystkich wydarzeń, które przeżyło i jedno i drugie udało im się na nowo połączyć. Zakochać ponownie. Teraz nic nie jest w stanie ich rozdzielić.